Tereny gminy Przywidz zamieszkałe były już dwa tysiące lat p. n. e. w młodszej epoce kamienia o czym świadczy znaleziona tu ceramika. W okolicach wsi Klonowo, Przywidz i Trzepowo lokalizowane są przez archeologów osady prasłowiańskie. Pierwsza wzmianka w przekazach historycznych na temat rejonu Przywidz pojawiła się ponad 700 lat temu, na przełomie XIII i XIV wieku. W dokumencie z 1294 r. mowa jest o nadaniu przez księcia pomorskiego Mestwina II majątków Przywidz, Trzepowo i Klonowo zakonowi cystersów z Eldeny. Nadanie to potwierdził król Władysław Łokietek w 1328 roku. Losy Przywidza i okolic od 1466 roku, więc od czasu podpisania pokoju toruńskiego, związane były z Królestwem Polskim. Dobra tutejsze często zmieniały właścicieli. Początkowo byli nimi biskupi kujawscy, następnie gdańszczanie - katolicka rodzina Przywidzkich, a po reformacji protestancka rodzina Linde.
W XVI wieku istniał w Przywidzu drewniany kościół rzymsko-katolicki, który stał w miejscu istniejącego obecnie cmentarza. Po wprowadzeniu na te ziemie protestantyzmu zbudowano zbór, który na początku XVIII w przeszedł w ręce katolików, gdy ówczesna dziedziczka Barbara Lindówna przyjęła katolicyzm. Biskup Szembek wizytujący kościół na Pomorzu w 1701 roku konsekrował kościół i nadał mu tytuł Św. Franciszka Ksawerego, w 1722 r. obok starego kościoła wybudowano nowy murowany (ryglowy), po czym stary rozebrano.
Po rozbiorze Polski tereny gminy Przywidz znajdowały się w granicach Prus. Pod koniec XIX w. wzmiankowane są w dokumentach już wszystkie istniejące dziś miejscowości gminy. Jak podają źródła, w Przywidzu istniał w tym czasie kościół i szkoła ewangelicka, młyn wodny, gorzelnia parowa, krochmalnia, cegielnia, stacja pocztowa połączona pocztą osobową z Gdańskiem i Kościerzyną. Odbywały się tu cztery jarmarki handlu końmi i bydłem. Tereny te uległy wówczas silnej reformacji, co nie przeszkodziło małej społeczności katolickiej w budowie istniejącego do dziś ceglanego kościoła pw. Św. Franciszka Ksawerego (1903), który wraz ze świątynią w pobliskim Mierzeszynie tworzył parafię. W 1909 roku powstała kolejna murowana świątynia w Przywidzu - ewangelicki kościół pw. Najświętszej Marii Panny. W 1920, po powstaniu odrodzonego państwa polskiego, Przywidz znalazł się poza jego granicami, w związku z włączeniem go do utworzonego Wolnego Miasta Gdańska. Na terenie gminy funkcjonowały wówczas cztery przejścia graniczne: w Suchej Hucie, Szponie, Trzepowie oraz Roztoce. W tym czasie mieszkańcy Gdańska "odkryli" wypoczynek w Mariensee - taką nazwę nosił Przywidz. Został on wówczas okrzyknięty "powietrznym kurortem", albo "Małym Sopotem". W 1924 roku Senat Wolnego Miasta Gdańska zlecił budowę w miejscowości Polskiego Schroniska Młodzieżowego.
Po drugiej wojnie światowej, gdy Gdańsk wraz z okolicami wrócił do Polski Przywidz, dzięki swojemu usytuowaniu nad jeziorem i pośród lasów, ponownie stał się miejscem wypoczynku weekendowego dla gdańszczan, jak również destynacją turystyki kolonijnej oraz wczasów pracowniczych.
